Να Γείρει, Να Μαραθεί, Να Ξεραθεί

Τις φοβάμαι αυτές που λένε Κοιλάδες των Δακρύων.
Στις κοιλάδες δεν βρίσκεις τα τέλματα, τους βάλτους;
Δε θά ‘θελα εκεί έδαφος ανοχής να βρουν τα δάκρυά μου
ρίζες να ρίξουν, να μείνουν ενεργά, από οίκτο δραστικά.
Τα βήματά μου ψηλά σε κορυφή βουνού θα οδηγήσω.
Εκεί ‘ναι πού θα τ’ αφήσω να κυλήσουν,
στις απότομες πλαγιές του, κάτω να κατρακυλήσουν,
ελεύθερα να γλιστρήσουν, χωρίς οίκτου εμπόδια να σε πληγώνουν,
μες σε χαράδρες και ρεματιές, λάθρα να ξαφανιστούνε.
Αρκετές οι τύψεις που δοκίμασα, δε χρειάζεται κι ο περίγελως.
Εκεί, να τα φυλά’ η μνήμη, να μου θυμίζουν,
κάθε που θα σηκώνω τα μάτια ψηλά στα βουνά,
ποτέ ξανά μην παρατήσω της αυλής το παρτέρι τα λουλούδια
αφρόντιστο να γείρει, να μαραθεί, να ξεραθεί.